estoy aqui para ti

muerespormi

muerespormi

Jak w każdy drugi weekend miesiąca i tym razem zadowolone dziewczyny uciekły za miasto odkładając wszystkie pilne sprawy na później. Schroniły się w domku wypoczynkowym Suarezów, co stało się już ich tradycją. Tam mogły w spokoju plotkować, tańczyć, śpiewać, robić cokolwiek - ważne, że razem.
Rayen rzuciła z ulgą walizkę na kanapę i usadowiła się wygodnie na fotelu:
- Wolność! - Zdjęła buty i bez zastanowienia rzuciła je za siebie.
- Ay! Za, co to?! - wrzasnęła Abigail przekraczając próg domu - Nie dość, że muszę męczyć się z Twoim psem.. Zabieraj go ode mnie.. To jeszcze rzucasz we mnie butami?!
- Nie przesadzaj, Czoks jest najgrzeczniejszym pieskiem na świecie. Prawda Czoksik? No chodź do pani, no chodź. - zabrała pieska od Abi, która wyglądała jakby miała zacząć warczeć.
- Przypomnij mi, dlaczego tu jesteśmy? Żeby odpocząć! Jak pies pomoże nam odpocząć? - Abi kochała zwierzęta, ale nie te, które siusiają jej na siedzenia w samochodzie.
- Oj nie marudź, Czoks zaraz pójdzie spać, a my pójdziemy balować! Prawda Czoks? - zwróciła się do psa i zatoczyła z nim kółko wokół kanapy.
- No chyba, że tak.. Ale przecież w dyskotece też nie odpoczniemy - zmarszczyła brwi.
- Zrzęda! Ubieraj się, nie dyskutuj.
- No dobra.. - podniosła z ziemi but Rayen i rzuciła nim w nią z szerokim uśmiechem - No! Już mi lepiej!

- Patrz jak łazisz kretynie! - wrzasnął Enrique w stronę kogoś, kto wytrącił mu aparat z ręki. Podniósł sprzęt z ziemi i dokładnie sprawdził, czy nie ma na nim żadnej rysy - Masz szczęście idioto, bo już miałem..
- Co miałeś? Co? - warknął Saul - Mam ci przyłożyć? Tak jak ostatnio?
Miguel bez słowa poklepał Saula po ramieniu dając mu znać, że nie warto i, żeby sobie odpuścił. Saul już chciał podwijać rękawy do bójki, ale na horyzoncie pojawiła się Sarita.
- Co się tu dzieje? - zapytała smukła blondynka, będąca siostrą Enrique. Saul widząc ich obok siebie zawsze zastanawiał się jakim sposobem ta dwójka może być spokrewniona.. on taki palant i ona taka..
- Nic tylko ten kretyn prawie zabił mój aparat.
- Mała strata.. - uśmiechnęła się w stronę Miguela w ogóle nie zauważając Saula.
Enrique dopiero teraz zauważył, że Miguel stoi obok nich.
- Cześć stary, jak się trzymasz? Na prawdę bardzo mi przykro z powodu tego, co się stało..
- Jest lepiej.. Przepraszamy spieszymy się, musimy iść - odpowiedział Miguel bez śladu emocji na twarzy i pociągnął Saula za sobą. Rozeszli się.

- Stary widziałeś ją? Jaka ona jest piękna.. i uśmiechnęła się do mnie - wybełkotał z przejęciem Saul. Mig tylko wzruszył ramionami, szli dalej.
- Nie możesz być ciągle taki przybity. To ci nie pomaga.. W ogóle się nie odzywasz, nie reagujesz, jakby cię tu ze mną nie było. Słuchasz mnie chociaż? - Saul po raz kolejny próbował dotrzeć do swojego przyjaciela
Ten skinął tylko głową na znak, że słucha i obaj skręcili w stronę centrum. Było tłoczno. To typowo turystyczne miasteczko nic, więc dziwnego. Morze, plaża, kluby, puby, dziewczyny.. Saul pociągnął Miga za rękaw:
- Zobacz jakie laski! - wrzasnął z niedowierzaniem - Miguel no zerknij tylko nic ci się nie stanie, w prawdzie do Sarity im daleko, ale.. No patrz! - Mig szedł nie zwracając na nic uwagi, więc Saul mu pomógł.. Przekręcił głowę przyjaciela nakierowując jego wzrok na te "laski" - No i?! Mówiłem, że warto zerknąć.
Miguel zawiesił wzrok na jednej z nich, aż przystanął. Gdyby wcześniej coś mówił to w tym momencie na pewno by zaniemówił. Dziewczyny weszły do klubu musiał się, więc otrząsnąć. Po chwili sami weszli do tego samego klubu, bo było to miejsce, w którym mięli pracować w weekendy. Przyszli omówić szczegóły.. W zasadzie tylko Saul mówił.. Miguel milczał jeszcze ciszej niż przedtem.

Jak tylko Abigail weszła do klubu i poczuła pierwsze dźwięki muzyki zapomniała o Bożym świecie, podobnie było z Rayen. Bawiły się do białego rana bez żadnych zmartwień. Czyżby? Ray udało się nawet poznać kogoś jej zdaniem sensownego. Tylko on chyba jakoś nie do końca był zainteresowany jej osobą.

Już chwilę po powrocie z klubu Abigail leżała w łóżku myśląc i wpatrując się w sufit, po którym tańczyły białe i niebieskie kropki wytwarzane przez jej magiczną lampkę nocną. Do pokoju tanecznym krokiem wpadła w końcu również Rayen. Włączyła wieżę i zaczęła wirować po pokoju w rytm muzyki.
- Yen (bo tak zwracała się do Rayen Abi), wyłącz to! Wiesz przecież, że ta piosenka nie kojarzy mi się najlepiej!
- Ta, jasne. - Rayen zamiast wyłączyć zrobiła głośniej i zabrała się za malowanie paznokci. Dobrze wiedziała, że jej przyjaciółka wzdycha do tego kawałka równie często jak często chodzi do łazienki.
Abi schowała głowę pod poduszkę udając obrażoną. Tak na prawdę jednak próbowała wsłuchać się w każdy pojedynczy dźwięk, w każde słowo utworu.. Ale wcale nie mogła się skupić. Po głowie chodziło jej, co innego. "Czy to JEGO widziałam w klubie? Czy to był na prawdę on, czy moja wyobraźnia?". Udało jej się zasnąć. Z głośników jeszcze długo płynęło ustawione na opcję powtarzania:

Ven, ven que por tu amor viviré
Ven que sin tu voz moriré (...)